deel 3: t Zit er weer bijna op

12 April. Cotonou.
Eindelijk weer terug in Cotonou, waar ik zondagavond 3 april aankwam op een zwoele en vochtige luchthaven. In de rij voor een hele dikke “gele koorts en tyfus”-dokter die controleert of je je spuitjes wel hebt gehad. Anders wil zij je graag een prik geven voor wellicht 50 USD. Maar ik ben gelukkig netjes bij met de prikjes dus dat gaat aan me voorbij.
Maandag 4 april vroeg vertrokken uit Cotonou voor een missie met daarin een drie daagse cursus en een viertal bezoeken aan Lycees met laboratoria. Ongeveer 1000 km gereden over af en toe barre wegen. In totaal hebben we ongeveer 45 uur gereden. Iets wat een vrachtwagenchauffeur of mijn broer Klaas als koerier hun neus voor ophalen. Maar het is wel een beetje anders hier. De hitte is groot en als de airco van de auto het af en toe niet meer bijbenen kan dan helpt een raampje open echt niet want dat wordt alleen maar warmer dan. Hobbeldebobbel en slalommend op de achterbank Van een Nissan Patrol. Op zich geen verkeerde auto maar achterin is het domweg krap voor ons lange Nederlanders.
Nu eindelijk weer terug in Cotonou in Hotel du Lac. Da’s een oase. Je voelt je de koning te rijk in dit Hotel aan zee. Een lekkere zeebries om de kop, een biertje op tafel en een lekkere lounge bank aan het water. Wie doet je wat. We hebben het verdiend vind ik. Een middag en nacht in dit Hotel doet je alle gedoe van de afgelopen week even vergeten. Maar zo slecht was het niet. De cursus ging als een speer en ik ben heel tevreden over de wijze waarop men mijn lessen en aanwijzingen heeft opgevolgd. Dat zaadje gaat vast en zeker wortel schieten. Als ze er maar water en voeding bij gooien……
Morgen staat een bezoek aan de Nederlandse ambassade op het programma waarbij we praten over de afgelopen week en evt plannen om de cursussen nog verder uit te rollen (leuk managers jargon hè?) over nog eens 12 Lycees. Als er geld voor is kan dat een mogelijkheid zijn.
Maar voor mij zit de missie er op en gaan we weer denken aan de eigen leerlingen in Ljouwert. Die mailen me af en toe al met allerlei vragen over toetsen en leertaken. Ik heb de meeste beantwoord zo goed en kwaad als het ging met het “af en toe internet” hier.
Morgenavond 23.30 vertrek naar Parijs en ’s morgens vroeg om een uur of zeven landen .Daarna rond half negen richting Schiphol waar ik om een uur of 10.00 hoop aan te komen.
Ben blij weer naar huis te gaan. Naar Stien en de kids. Het werk op school en ’s avonds een bord aardappelen met worteltjes of spruitjes met een gehaktbal. En een lekker broodje kaas.
En de lente is aangebroken in Nederland dus wat wil je nog meer. Vakantie voor de boeg.
Soms voel ik me wel eens schuldig te weten dat je hier weg kunt met een vliegtuig. Ik heb een ticket op zak. Voor velen zal dat nooit bewaarheid worden. Daar is dit land hun bestemming. T Is allemaal oneerlijk verdeeld in de wereld maar wie ben ik? Ik hoop dat ik een klein steentje heb kunnen bijdragen aan de verbetering van de leefomstandigheden hier. Het leven is hier een en al geploeter. Elke dag opnieuw. Hoezo vakantie? Hoezo vrij? De verbetering komt niet direct vandaag maar misschien morgen? Ik blijf af en toe in gedachten bij de mensen. Dan gaat er van alles door je heen en voel je je machteloos. Ik ben elke dag weer blij dat ik ben geboren in een hele rijke wereld…… Daar kan ik alleen maar heel dankbaar voor zijn.
Dit was voorlopig mijn laatste verslagje van mijn verblijf hier in Benin. Dennis, bedankt voor je collegialiteit de afgelopen dagen.
Groet, Leo