We zullen doorgaan

1 Mei. Tja, daar is die dan. Diarree. Mijn grote vriend!. Ik praat er in mijn lessen vaak over. De meeste kinderen gaan dagelijks dood door diarree als gevolg van het drinken van vervuild water. Ik weet ook zo goed dat je nooit moet gaan eten aan de straat maar toch doe ik dit toch weer omdat er niks anders is. Eten doe je hier aan de straat of thuis. Maar ik heb geen huis. k ga ’s avonds half zeven, na de cursus en soms een douche, samen met twee docenten Paul en Maurice meestal ergens wat eten. Er is daarvoor in het programma niets geregeld dus zijn we vrij om te gaan waar we willen. Ik weet echter heg nog steg in Porto Novo en laat me dus graag meenemen door beide heren. Ze doen dat ook heel graag. Gastvrijheid is goed hier. Ik heb gisteren voor het eerst gereden op Maurice zijn motor, hij achterop. Kan allemaal hier. Zonder rijbewijs op een 350 cc door de stad knetteren. Eerst op bezoek geweest bij Maurice zijn gezin die in een huisje woont in het centrum. Klein onderkomen van 3 x 4 waar ze met zijn 4 en wonen. En ze willen nog meer kinderen want dat is je verzekering voor later.
Na het bezoek dus iets eten. In een straattentje vlak bij Maurice zijn huis. Ik wijs maar wat aan want het lijkt allemaal op elkaar. Ik wil absoluut geen vis want die liggen sowieso veel te lang zonder water. Die hebben veel te veel kilometers gemaakt op het droge. Dus ik laat me verwennen met een halve kalkoen. Meestal is het vlees opgestapeld in een grote aluminium schaal en koelt lekker af tot 30 – 35 graden...... Heerlijk voor de bacterien toch? Alles wat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit! En daarbij al die lekkere weke vage papjes van spinazie met rauwe eieren er door of zetmeelsap met pepers en uitjes. En de bekende deegballen in een plastic zakje. Heerlijk. Voer voor de smaakpolitie!! Die kan zijn lol hier wel op. Je wilt ook niet weten wie het allemaal klaar maakt en vooral niet waar. Overdag zie ik nog wel eens iets maar s avonds is het donker. Ook in de “keukens”. Je tafeltje wordt eerst afgeveegd met een vieze dweil en dan krijg je een bord van een stapel die net door het waswater is gevlogen. Bestek is er vaak niet want meestal eet je met je tien geboden. Die kun je dan wassen met een teiltje en zeepsop wat ook op tafel staat. Ik pas me aan. Iedereen eet het en ik eet weer mee voor de zoveelste keer. T Gaat tot dan toe immer goed. Ik ben echter anders dan iedereen. Ik ben een verwende witte Europeaan. Om half elf naar bed en vannacht om 1 uur brak de pleuris los. Ik kreeg verschrikkelijke buik krampen en het zweet brak me overal uit. Het liep van mijn lijf af. Ik op de pot (zonder water) en flups daar kwam de rommel al. Ik heb gelijk 7 NORIT tabletten genomen en probeerde te slapen. Smoorheet en buikkrampen. Ik voelde een kwartier later al weer zware aandrang en dat ging ruim een uur door. Ik wilde eigenlijk iemand bellen maar wie? Codo woont in Cotonou dus dat schiet ook niet op. Toch maar rustig blijven en wonder boven wonder heb ik tot de wekker van 7 uur geslapen.
De tijd voor ontbijt heb ik laten veranderen van 10 uur tot 7 uur. Eerst werkten we van half acht tot 10 uur op een lege maag en dat trek ik niet. Ik sta te schudden zonder broodje en een bak koffie. Dus we eten nu om 7 uur samen een klein ontbijt en gaan dan in een keer door tot 12.30. Geen koffiepauze helaas. Ik lust wel een bakje om 10 uur maar dat doe ik nu zonder. Vanmorgen les gegeven voor 1 uur en toen weer allemaal aan het werk op het lab. Men vindt het prachtig om op het lab bezig te zijn. Ik heb een watermonster “Leo” gemaakt en daar doet iedereen de analyses op. Leo zijn water is echter bijna op dus ik moet maar even zien hoe ik daar een mouw aan brei. Ik kan wel breien in dit soort situaties. Morgen doen we de laatste praktijkmorgen en dan ga ik door met waterzuivering. Zaterdagmorgen wil ik gezamenlijk afsluiten met een kort college en een terugblik. Zaterdagmiddag of zondagmorgen ga ik naar Cotonou. Daar slaap ik weer in het Hotel waar ik nu al weer naar verlang. Altijd douche, koffie, ontbijt met kaas (!) ipv droge koekjes en crooissantjes zonder beleg. Wat ben ik toch een verwend manneke.
Buiten zitten de leerlingen van de school afdeling metaal stukken ijzer uit elkaar te slaan in vierkantjes van 10 x 10 . Met een dikke moker urenlang in de hitte. Ik noem het geploeter. In Nl mag dit niet eens meer. Dik staal van 3-4 mm dik met een beitel stuk slaan . De metselaars zijn ook weer bezig met de zoveelste muur. Opmetselen en daarna weer afbreken. Tja in die hitte wordt je daar volgens mij moedeloos van en zo zien de jongens er ook uit.
Later meer

Groet , Leo