eindelijk weer in de lucht....

t heeft even geduurd maar hier een berichtje

27 april
Vanmorgen ging om 5.45 het wekkertje. Stien gaat er met me af en samen een bakje thee en een broodje pindakaas. Zelf wat brood mee voor onderweg want je weet nooit wat je krijgt, zei mijn tante Griet vroeger altijd.
Om kwart over 6 staat chaufeurKeimpe voor de deur. Een gekke man die via Veenklooster, Kollumerzwaag en Westereinnaat Leeuwarden rijdt. In Leeuwarden gaat hij dwars door het centrum want dat ik korter volgens hem. Nou ja veel verkeer is er niet op de gemeenteauto’s na die de rotsooi van koningfeest aan het opruimen zijn. Wat een troep na zo’n feest.
Mooi op tijd op Schiphol en het inchecken gister al gedaan. Ik verwacht overgewicht voor mijn volgepakte koffers te moeten betalen maar dit valt weer mee. Niet te zwaar.
Dan een bak Schiphol koffie (niet te zuipen hoor en dat voor 3,50) Er gaat niks boven huiskoffie en Van Hall koffie.
Ik vertrek rond 10 uur richting Parijs en vanmiddag rond 14 uur naar Cotonou, Benin. Ik hoop daar rond 19 uur aan te komen en dan proberen mijn koffers te zoeken. Ik verwacht rond 21 uur in het Hotel te zijn en dan morgen richting Porto Novo, waar ik de cursus ga geven. Ik hoop er morgen een beetje op tijd te zijn want ik moet er nog een en ander voorbereiden. We zullen het beleven. Plannen genoeg maar je weet nooit wat ons te wachten staat. Is er wel een chauffeur, is er wel electriciteit, is er internet, is mijn tolk er wel en weet die iets van water? Waar zal ik slapen. Wat staat er op tafel. Allemaal vragen waarop ik jullie wel antwoord op zal geven. Als er internet is natuurlijk want dat weet je nooit.
Later hopelijk meer
Greetz, Leo

28 april
Ik ben gisteravond laat aangekomen in Cotonou. Een uurtje verschil met NL dus dat scheelde . (min 1 uur)
Wonder boven wonder stond er een busje van het Hotel du Lac klaar om me naar het Hotel te brengen. Had thuis een reservering gemaild en een bevestiging gevraagd. Maar alles wat je vraagt wordt je niet gegeven. Ook geen bevestiging. Het Hotel ken ik van eerdere bezoeken en al snel heb ik mijn kamer en ga snel naar het terras voor een biertje en een halve Pizza. Dit zal mijn laatste bekende voedsel blijken want voor de rest van de week is het steeds maar weer de vraag welk dier er op je bord ligt. De rijst is de enige vaste component. En de hete jus met peper etc.
Vanmorgen vroeg ging om 7 uur de kamer telefoon en ik schrok wakker want wie belt er nu zo vroeg? Codo. De contactpersoon meldt zich en ik wil eerst een ontbijt voor ik vertrek. En een douche want ik zweet al als ik drie meter loop.
Codo is vroeg en dat is niet wat ik gewend ben van hem. In Nl is hij altijd te laat.... Maar ja we moeten naar Porto Novo voor de cursus en morgenstond heeft goud in de mond. Ik vraag of alle 15 cursisten er al zijn. Hij vertelt me dat er 31 cursisten zijn. Ik krijg het even benauwd want wat doe je ineens met 31 mensen in een lab. We zullen wel zien. Ik laat het over me heen komen. De vertaler is er in ieder geval niet dus het maakt niet uit als ik me verspreek.....
Aangekomen wordt ik voorgesteld aan de groep die geduldig wacht onder een boom.
Ik maak snel een programma voor me zelf en maak keuzes aan de hand van de mogelijkheden. Gelukkig heb ik 16 diktaten meegenomen want anders hadden we niks. Het lab is niet ingericht dus dat gaan we eerst samen doen. Verder geef ik een introductie en les voor de gehele maandag tot het 18 uur is. Dan ben ik bekaf en alleen. Gelukkig wordt er een muskietennetspijker voor me in het plafond getimmerd. De avond eet ik met Paul en Maurice, twee leraren uit Bohicon in een vaag straattentje. Rijst met een soort vlees en yam, dit is gestampte cassave of zo. Een meelbal zou ik zeggen. Een lokale lekkernij.
De nacht ga ik in zonder licht, zonder douche, zonder drukte want ik slaap als enige in blok F van de camous. 30 kamers leeg en 1 met meneer Groendijk. Het waterprobleem is nu nog niet zo groot maar als je moet poepen en je kunt niet doorspoelen gaat er iets stinken en daar komen vrienden op af. Muggen en vliegen..... Gelukkig heb ik een muskietennet. Die neem ik altijd mee want ik heb een hekel aan “neefjes”.
De cursus gaat uitstekend en op de dinsdag prepareren we een carroussel van proeven die we woensdag en donderdag gaan uitvoeren. 5 groepen en 5 experimenten. Deze manier is hen onbekend. Ze zijn gewend dat iedereen hetzelfde doet in navolging van de meester. Dat doe ik maar niet. Er blijkt van alles te missen en kapot te zijn. De leraren uit Cotonou gaan s nachts naar huis en nemen de volgende dag glaswerk en een weegschaal mee. Daar kunnen we niet zonder.
Vandaag woensdag is de carroussel begonnen. Ik had vanmorgen geen water en ik sta op het punt een Hotel te boeken want als je de hele nacht ligt te zweten en je kunt s morgens niet wassen is dat een slecht begin. Ik krijg een emmer water en spoel me af in de douche. Beter dan niks. Ik knap er van op. Halverwege de morgen zijn we allemaal lekker druk bezig en als de stroom weer eens uitvalt. Alles staat stil. Geen weegschaal. Geen beamer. Geen oven die aan kan. De stoof werkt niet. Behelpen. De leraren klagen naar mij dat er geen stroom is. Ik an zeggen “Tja dat is Benin” Ik kan er toch niks aan doen. Straks maar verder. Ze lachen samen met me want het antwoord weten ze wel. Toch klaagt men als er iets niet is. Waar is papier? Waar zijn de pennen? Waarom dit waarom dat. Ik blijf gelukkig rustig want in afrika komen de oplossingen vanzelf eens een keer.
Ik heb nu een internet key gekocht want tot nu toe had ik geen internet.
Laten we hopen dat het blijft werken o, jullie bij te praten.....

later

leo