De laatste loodjes
Door: leo groendijk
Blijf op de hoogte en volg leo
31 Januari 2015 | Nederland, Kollum
t Is even stil geweest vanwege het reizen naar huis. Maar hier voorlopig mijn laatste verslagje van deze reis.Het laatste loodje
Tja, soms heb je pech. En dat hebben wij gehad. Marco eerst een paar dagen en ik vanaf dinsdagmiddag zoals ik eerder schreef.
Intussen in het zaterdag en zijn we thuis in Nederland. Robyn is doorgevlogen vanuit Parijs naar Canada en Marco en ik richting Amsterdam.
T Was een lastige afsluiting om met een fikse buikdiarree met zijn zevenen een paar uur in een hete auto vanuit Fada naar Ouagadougou te rijden, en vervolgens een tweetal vluchten te nemen naar huis. Onderweg veel drinken en af en toe het water weer helemaal uit kotsen. Immodium is de redder maar die zet alles op slot. De rommel blijft binnen maar moet er uit. Het borrelt in je hele lijf. Nu nog overigens zonder Immodium want dat moet je niet te lang slikken.
Ik begin uit te drogen en Marco pusht me elk uur om vooral veel te drinken. Water met ORS. Ik drink wel veel maar het komt er na een paar uur in zijn totaliteit weer bovenuit.
Thuis gekomen direct twee broodjes kaas verorberd hetgeen later niet goed valt. Nu genoeg over mijn klachten.
Ik ben zo blij weer thuis te zijn bij Stien en de kids. Af en toe dwalen mijn gedachten terug naar Afrika. Hoe kan dat nou? Waarom? Hoe is dit in Gods naam mogelijk. Mensen die in het stenen tijdperk schijnen te leven en daarbij modderwater moeten drinken en geen sanitatie kennen en hier mensen die klagen over te dikke dieren in de dierentuinen. Ik lig zojuist in een lekker ligbad met badschuim en besef me ineens waar ik in beland ben. Dag en nacht, zwart en wit, koud en heet, 1 en 0, alles of niks. Het laat me niet los en af en toe wordt het me te kwaad. Een periode die ik elke keer weer door ga maar deze keer is het op een of andere manier heftiger vanwege wellicht mijn zwakke gesteldheid.
Vandaag ondanks alles onze dochter Trynke naar Schiphol gebracht die voor een half jaar haar studie Fysiotherapie vervolgt in Bern. Ook een moment met emoties natuurlijk. We zijn er trots op dat ze dit doet.
Terugkijkend op ons verblijf kan ik zeggen dat we in de eerste week echt lekker veel werk hebben kunnen verzetten in Kenya en de vooruitzichten voor de lokale mensen daar geven ons hoop. Met extra steun gaat daar echt iets veranderen voor vele lokale Masai. Schoon water en werk. Het komt allemaal de lokale gemeenschap ten goede. De zuivering werkt inmiddels nog naar behoren en dat geeft moed.
Maar in Burkina faso is het veel lastiger in mijn ogen. Ik zou niet weten waar je daar moet beginnen. Het land wordt in zijn geheel al lang geteisterd door de enorme gevolgen van de klimaatverandering. De al veel te korte regentijd wordt steeds korter en heviger waardoor veel waardevolle grond snel wegspoelt en het water geen kans krijgt om in de grond te worden opgenomen. De waterputten staan steeds vaker droog en men moet steeds vaker en dieper nieuwe putten graven/boren. Allemaal handwerk hetgeen een klereklus is. Tegen beter weten in want het schijnt dweilen met de kraan open te zijn. De putten moeten steeds dieper worden gemaakt en het water er in is van een erbarmelijke kwaliteit. Troebel water met wormen en andere ziekteverwekkende bacterien. De regering is net afgezet maar vele mensen op het plateland weten van niets. Men wordt daar in zijn geheel aan hun lot overgelaten en moeten maar zien hoe te overleven. De kindersterfte (0-5 jaar) ligt rond de 20 %. Malaria, Tyfus en Diarree zijn de grootste killers.
Eigenlijk vraagt het probleem om een zeer grootschalige aanpak door grote dammen en stuwmeren aan te leggen. Om het water vast te houden. Regenwaterinfiltratie in de paar maanden dat het regent. 2,5 – 3 Maand regen en daarna niets maar dan ook niets.....Alleen veel stof en een verzengende hitte zoals het in de sub-Sahara gewoon is.
Nu echt bijtanken, bijkomen en de kop weer op het westen zetten. T Is niet anders maar t kost moeite na alles wat je meemaakt en ervaart. In het westen andere problemen maar ik vraag me steeds vaker af hoe dit toch domweg kan bestaan. Dit is zo verrekte onrechtvaardig zonder iemand aan te wijzen als schuldige. Ik weet het niet. Ik snap het niet. Misschien moet ik dat ook maar los laten. T Is onbegrijpelijk dus wellicht is het beter om gewoon hulp te bieden waar mogelijk en zover je polsstok reikt. Meer kun je niet doen.
Langs deze weg iedereen bedankt voor jullie meeleven middels jullie reacties. Fijn te lezen mensen.
Tot de volgende keer maar weer.
Leo Groendijk.
Tja, soms heb je pech. En dat hebben wij gehad. Marco eerst een paar dagen en ik vanaf dinsdagmiddag zoals ik eerder schreef.
Intussen in het zaterdag en zijn we thuis in Nederland. Robyn is doorgevlogen vanuit Parijs naar Canada en Marco en ik richting Amsterdam.
T Was een lastige afsluiting om met een fikse buikdiarree met zijn zevenen een paar uur in een hete auto vanuit Fada naar Ouagadougou te rijden, en vervolgens een tweetal vluchten te nemen naar huis. Onderweg veel drinken en af en toe het water weer helemaal uit kotsen. Immodium is de redder maar die zet alles op slot. De rommel blijft binnen maar moet er uit. Het borrelt in je hele lijf. Nu nog overigens zonder Immodium want dat moet je niet te lang slikken.
Ik begin uit te drogen en Marco pusht me elk uur om vooral veel te drinken. Water met ORS. Ik drink wel veel maar het komt er na een paar uur in zijn totaliteit weer bovenuit.
Thuis gekomen direct twee broodjes kaas verorberd hetgeen later niet goed valt. Nu genoeg over mijn klachten.
Ik ben zo blij weer thuis te zijn bij Stien en de kids. Af en toe dwalen mijn gedachten terug naar Afrika. Hoe kan dat nou? Waarom? Hoe is dit in Gods naam mogelijk. Mensen die in het stenen tijdperk schijnen te leven en daarbij modderwater moeten drinken en geen sanitatie kennen en hier mensen die klagen over te dikke dieren in de dierentuinen. Ik lig zojuist in een lekker ligbad met badschuim en besef me ineens waar ik in beland ben. Dag en nacht, zwart en wit, koud en heet, 1 en 0, alles of niks. Het laat me niet los en af en toe wordt het me te kwaad. Een periode die ik elke keer weer door ga maar deze keer is het op een of andere manier heftiger vanwege wellicht mijn zwakke gesteldheid.
Vandaag ondanks alles onze dochter Trynke naar Schiphol gebracht die voor een half jaar haar studie Fysiotherapie vervolgt in Bern. Ook een moment met emoties natuurlijk. We zijn er trots op dat ze dit doet.
Terugkijkend op ons verblijf kan ik zeggen dat we in de eerste week echt lekker veel werk hebben kunnen verzetten in Kenya en de vooruitzichten voor de lokale mensen daar geven ons hoop. Met extra steun gaat daar echt iets veranderen voor vele lokale Masai. Schoon water en werk. Het komt allemaal de lokale gemeenschap ten goede. De zuivering werkt inmiddels nog naar behoren en dat geeft moed.
Maar in Burkina faso is het veel lastiger in mijn ogen. Ik zou niet weten waar je daar moet beginnen. Het land wordt in zijn geheel al lang geteisterd door de enorme gevolgen van de klimaatverandering. De al veel te korte regentijd wordt steeds korter en heviger waardoor veel waardevolle grond snel wegspoelt en het water geen kans krijgt om in de grond te worden opgenomen. De waterputten staan steeds vaker droog en men moet steeds vaker en dieper nieuwe putten graven/boren. Allemaal handwerk hetgeen een klereklus is. Tegen beter weten in want het schijnt dweilen met de kraan open te zijn. De putten moeten steeds dieper worden gemaakt en het water er in is van een erbarmelijke kwaliteit. Troebel water met wormen en andere ziekteverwekkende bacterien. De regering is net afgezet maar vele mensen op het plateland weten van niets. Men wordt daar in zijn geheel aan hun lot overgelaten en moeten maar zien hoe te overleven. De kindersterfte (0-5 jaar) ligt rond de 20 %. Malaria, Tyfus en Diarree zijn de grootste killers.
Eigenlijk vraagt het probleem om een zeer grootschalige aanpak door grote dammen en stuwmeren aan te leggen. Om het water vast te houden. Regenwaterinfiltratie in de paar maanden dat het regent. 2,5 – 3 Maand regen en daarna niets maar dan ook niets.....Alleen veel stof en een verzengende hitte zoals het in de sub-Sahara gewoon is.
Nu echt bijtanken, bijkomen en de kop weer op het westen zetten. T Is niet anders maar t kost moeite na alles wat je meemaakt en ervaart. In het westen andere problemen maar ik vraag me steeds vaker af hoe dit toch domweg kan bestaan. Dit is zo verrekte onrechtvaardig zonder iemand aan te wijzen als schuldige. Ik weet het niet. Ik snap het niet. Misschien moet ik dat ook maar los laten. T Is onbegrijpelijk dus wellicht is het beter om gewoon hulp te bieden waar mogelijk en zover je polsstok reikt. Meer kun je niet doen.
Langs deze weg iedereen bedankt voor jullie meeleven middels jullie reacties. Fijn te lezen mensen.
Tot de volgende keer maar weer.
Leo Groendijk.
-
01 Februari 2015 - 00:17
Karin:
bedankt voor je reisverslagen Leo..en ja..een hele andere wereld!
veel dingen zijn niet te begrijpen..
We wensen je beterschap toe! pas goed op jezelf!
groetjes van ons -
01 Februari 2015 - 22:26
Jan Postma:
Grote klasse Leo, geweldig dat je dit doet.
Misschien voelt het als een druppel op een gloeiende plaat EN bedenk dan; vele kleintjes maken een grootte.
Je inspireert mensen om ook aandacht te schenken aan ontwikkelingslanden.
Dank voor je verslagen en beterschap.
groeten, Jan
-
02 Februari 2015 - 09:27
Aize:
Het lijkt me ook heel moeilijk om zo geconfronteerd te worden met zoveel behoeftigheid. Terwijl je weet dat het zoveel beter kan. Dat zo'n lijden eigenlijk te voorkomen is. Maar dat het eigenlijk te groot is voor 1 man (1 stichting) alleen.
Jij neemt de evaring over het leven van deze mensen mee naar huis. Maakt het lijden zichtbaar en bespreekbaar. Dat is ontzettend waardevol. Het heeft tijd nodig om al die ervaringen te verwerken en een plek te geven. Gelukkig heb je een warm nest en een veilig thuis om op adem te komen.
Beterschap en tot binnenkort,
Aize -
02 Februari 2015 - 19:10
Willemien:
ik snap je..
verder: beterschap!
Willemien -
02 Februari 2015 - 21:11
Kl:
Geweldig Leo, het is moeilijk daar. Zet je er ff overheen , goed bijkomen en beter worden. Daarna er met een frisse geest en lichaam erover nadenken en bespreken. Jij bent een kei, oplossingen komen er altijd bij jou. Groet van je broer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
