Weer thuis
Door: leo groendijk
Blijf op de hoogte en volg leo
05 Oktober 2014 | Nederland, Kollum
5 oktober, thuis
Na een nacht in het vliegtuig kwam ik vanmorgen rond half elf aan op Madrid Airport. Thuis in Europa met air europa, een vrij nieuwe Spaanse maatschappij. Prima verlopen. Op het vliegveld een rustig hoekje opgezocht, wekker zetten en even geslapen. Kwart over drie vertrok de aansluitende vlucht naar Amsterdam waar ik half zes aankwam. De koffers als een malle van de band en rennen naar de trein van 6 uur richting Grunn. Een bomvolle trein met allemaal schipholreizigers. En wat hebben die bij hun? Koffers. En waar laat je die koffers? In het bagagerek. Maar hoe groot is het bagagerek? Daar kan net een brood in en een paar pakken suiker. Laat staan een gevulde rugzak of een koffer. Ook niet tussen de banken maar je hebt de keuze, op de bank of in het gangpad. De conducteur was zo lief om om te roepen dat de koffers niet op de banken mochten staan. Gelijk heeft ze. Vervolgens staat dus de hele gang vol koffers en kan er niemand meer door. Lastig voor de koffiejongen. Hij moest met 30 kg koffie, koeken, chips, bier en frisdrank over de koffers heen klauteren om zijn klanten te voorzien van een versnapering. Maar ach alles is betrekkelijk. Ik denk even terug aan de straten van Port au Prince met de tab tabs; Dat zijn pick up auto’s waar normaal 8 mensen achterop kunnen maar waar men in Haiti er met gemak het dubbele op zet. Alle tab tabs hebben ook een ijzeren rekje achter aan de auto gelast en een flinke imperial voor de giga koffers, zakken en manden met markthandel, meubels, TV’s (levende) kippen die met hun poot aan het rek zijn vastgebonden. Op de kop hangend een reis van soms meer dan een uur. Nee neem dan de nederlandse trein. Die brengt je in no time van Schiphol naar Groningen. Om 20:15 zag ik de ôlle grieze al in het licht staan en het overstappen naar Bûtenpost ging snel. Ik werd keurig opgehaald van het station. Veilig thûs bij vrouw en kids. Thuis stond een pan soep klaar en bruine bonen met gehakt. Lekker ite. Oost West, thûs best.
T Was weer een fijne tijd om op Haiti weer te werken aan de vervolmaking van het schoolproject. De leraren doen het goed en er liggen weer veel plannen op de plank. De doelen zijn weer helder neergezet en er is genoeg werk aan de winkel voor Noel, Sam, Samson en Weche. Wel zijn er zorgen over de financiele zelfredzaamheid van het gebeuren. Over 3 jaar moet de boel zonder steun van ons moeten doorgaan. En dat valt niet mee in een ontwikkelingsland waar de problemen elke dag weer als een duveltje uit een doosje komen. Kapotte autobanden, kapotte zonnecel accu’s, lekke afvoerleidingen, rotte platen hout rondom de dakrand, slechte ventilatie in de huisjes en de school en dan nog de roep om een officiele erkenning. Tot nu toe zijn we “gewoon” een school en verzorgen we een cursus. Maar de leerlingen vragen steeds vaker om een officiele erkenning van het diploma van de overheid. Iets wat veel gedoe betekent en vooral in een corrupte samenleving, schuiven met dollars en daar ben ik fel tegen gekant.
We zullen het wel zien. Dank voor al jullie fijne reactie’s op de verslagjes en oan’t sjen,
Greetz
Leo
Na een nacht in het vliegtuig kwam ik vanmorgen rond half elf aan op Madrid Airport. Thuis in Europa met air europa, een vrij nieuwe Spaanse maatschappij. Prima verlopen. Op het vliegveld een rustig hoekje opgezocht, wekker zetten en even geslapen. Kwart over drie vertrok de aansluitende vlucht naar Amsterdam waar ik half zes aankwam. De koffers als een malle van de band en rennen naar de trein van 6 uur richting Grunn. Een bomvolle trein met allemaal schipholreizigers. En wat hebben die bij hun? Koffers. En waar laat je die koffers? In het bagagerek. Maar hoe groot is het bagagerek? Daar kan net een brood in en een paar pakken suiker. Laat staan een gevulde rugzak of een koffer. Ook niet tussen de banken maar je hebt de keuze, op de bank of in het gangpad. De conducteur was zo lief om om te roepen dat de koffers niet op de banken mochten staan. Gelijk heeft ze. Vervolgens staat dus de hele gang vol koffers en kan er niemand meer door. Lastig voor de koffiejongen. Hij moest met 30 kg koffie, koeken, chips, bier en frisdrank over de koffers heen klauteren om zijn klanten te voorzien van een versnapering. Maar ach alles is betrekkelijk. Ik denk even terug aan de straten van Port au Prince met de tab tabs; Dat zijn pick up auto’s waar normaal 8 mensen achterop kunnen maar waar men in Haiti er met gemak het dubbele op zet. Alle tab tabs hebben ook een ijzeren rekje achter aan de auto gelast en een flinke imperial voor de giga koffers, zakken en manden met markthandel, meubels, TV’s (levende) kippen die met hun poot aan het rek zijn vastgebonden. Op de kop hangend een reis van soms meer dan een uur. Nee neem dan de nederlandse trein. Die brengt je in no time van Schiphol naar Groningen. Om 20:15 zag ik de ôlle grieze al in het licht staan en het overstappen naar Bûtenpost ging snel. Ik werd keurig opgehaald van het station. Veilig thûs bij vrouw en kids. Thuis stond een pan soep klaar en bruine bonen met gehakt. Lekker ite. Oost West, thûs best.
T Was weer een fijne tijd om op Haiti weer te werken aan de vervolmaking van het schoolproject. De leraren doen het goed en er liggen weer veel plannen op de plank. De doelen zijn weer helder neergezet en er is genoeg werk aan de winkel voor Noel, Sam, Samson en Weche. Wel zijn er zorgen over de financiele zelfredzaamheid van het gebeuren. Over 3 jaar moet de boel zonder steun van ons moeten doorgaan. En dat valt niet mee in een ontwikkelingsland waar de problemen elke dag weer als een duveltje uit een doosje komen. Kapotte autobanden, kapotte zonnecel accu’s, lekke afvoerleidingen, rotte platen hout rondom de dakrand, slechte ventilatie in de huisjes en de school en dan nog de roep om een officiele erkenning. Tot nu toe zijn we “gewoon” een school en verzorgen we een cursus. Maar de leerlingen vragen steeds vaker om een officiele erkenning van het diploma van de overheid. Iets wat veel gedoe betekent en vooral in een corrupte samenleving, schuiven met dollars en daar ben ik fel tegen gekant.
We zullen het wel zien. Dank voor al jullie fijne reactie’s op de verslagjes en oan’t sjen,
Greetz
Leo
-
05 Oktober 2014 - 22:37
Tineke:
Fijn dat je weer veilig thuisbent.
Tuut Tineke -
05 Oktober 2014 - 22:59
Arie:
Ha die Leo,
Mooi dat je weer gezond (?) en heelhuids thuis bij vrouw en kinderen in Kollum bent aangekomen.
Tot ziens bij van Hall maar rust eerst lekker uit.
Groet,
Arie -
06 Oktober 2014 - 09:50
Andre Hvh:
ha goed dat je weer thuis bent.
Heb je in je tijd daar malariapillen geslikt?
Groet
-
06 Oktober 2014 - 10:51
Johannes:
Bedankt Leo. Was een groot genoegen om je te volgen en mee te leven. We moeten toch nog maar een tijdje doorgaan.
-
06 Oktober 2014 - 13:18
Jan:
Goeie weken gehad, Leo.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
