zondag, een "rustdag"

Zondag 28 september
Zondag is een rustdag. Nou ja, rust is hier een betrekkelijk begrip. Als het gaat om werken of niet werken kun je voor velen wellicht spreken van een rustdag. Maar hier beginnen om 6 uur de kerken al lawaai te maken. En niet zo’n beetje ook. Speakers op 10 en zingen voor 100. Tjonge jonge wat kunnen die dominees schreeuwen. En De mensen zingen er op los alsof hun leven er vanaf hangt. Dat is het geloof ook. Ik denk dat bijna iedereen hier in de omgeving al heel vroeg ter kerke gaat.
Ik sta weer versteld van al die mooie kleren die door de Haitianen voor de zondag uit de kast zijn gehaald. Prachtig wit. Ongekreukt. Hoe krijgen ze dat voor elkaar in de vaak smerige omgeving waarin men moet leven. De hele dag door kerkt het overal om je heen. En dat gaat door tot soms twee uur in de nacht.
Vandaag hebben we een afspraak om 10 uur met Alexander van het Canadese Rode Kruis. T Is nu bijna kwart voor elf en de man is er nog niet. Rondom elf uur verschijnt Alexander met zijn chauffeur bij de schoolpoort. Hij werkt in Haiti samen met het Haitiaanse nationale Rode Kruis.Echter het zijn zijn laatste dagen hier want donderdag vertrekt hij om een nieuwe baan te gaan hebben in Uganda. Niet meer voor het Red Cross. We laten hem onze trots zien en praten over mogelijke samenwerking van ons met het Nederlandse Rode kruis die hier ook actief is. Gek genoeg werkt er geen enkele Nederlander voor het Nederlandse Rode kruis hier. Wel allerlei andere nationaliteiten zoals britten, duitsers, fransen etc. In Nederland gaan we het contact leggen met de Water en sanitatie man van de organisatie. Rond half twee gaan we samen naar Pater Wim Boksebeld, waar we veel aan te danken hebben m.b.t. de bouw van de school en het regelen van het inklaren van containers. Wim, bijna 80, afkomstig uit Raalte woont al ruim 40 jaar op het eiland. Hij was degene die me onderdak bood toen ik in 2010, vlak na de aardbeving, naar Haiti ging met de eerste 8 kleine mobiele Waterzuiveraars.
Tijdens het eten met Wim barst een giga onweer los en het water klettert met bakken uit de hemel. Evene later zie je de rivieren met vuilnis en rioolwater door de straten kolken. Iets wat niet te filmen is. Grotere troep kun je je niet voorstellen op straat. Het is alsof iedereen zijn vuilnis ineens op straat knikkert. Dat heeft men natuurlijk in de tijd ook gedaan maar nu komt het in een golf overal vandaan, richting zee. Milieu is iets waar we zuinig moeten zijn maar hoe het hier wordt vervuild kun je met geen pen beschrijven. Mensen lopen als varkens door de natte vuile troep. Onmenselijk. Leter op de terugweg naar de buurt van onze school heeft het zienderogen minder geregend. De straten zijn daar nog gewoon stoffig en het vuil ligt daar nog te wachten op een dikke bui om ook naar zee te worden gespoeld. Morgenvroeg weer lesgeven aan Franklin, onze Dominicaanse gast. Vandaag zijn proefwerk nagekeken en dat geeft goede hoop.