Artsen zonder Grenzen

Vrijdagmiddag na de eerste lesweek ben ik met de auto naar Medicin sans Frontier (in Nl Artsen Zonder Grenzen) geweest. Op Van Hall doen we met een groep milieukunde studenten een onderzoek naar de verwerking van afvalwater van noodziekenhuizen in rampgebieden, vluchtelingenkampen etc. Ik wist via ons contact van AZG Amsterdam dat er hier nog steeds 4 ziekenhuizen van hen in bedrijf zijn.
Eentje er van bevindt zich midden in hartje Port au Prince in de wijk Delmas. Een ritje waar je in deze stad met 3 miljoen inwoners een kwartier over zou kunnen doen als er geen andere auto’s brommers, taptaps, bussen en vrachtwagens zouden rijden. De rit duurde pak hem beet anderhalf uur want alles zat weer eens muurvast. En iedereen toetert er op los om de boel open te toeteren maar dat helpt niet echt. Overigens zie nooit boze mensen in het verkeer en al haal je links, rechts of over de stoep of achteruit rijdend andere auto’s in. Alles gaat zijn gang en af en toe moet je even de ogen dichtdoen vanwege een op je afdenderende vrachtwagen met 40 ton cement. Sommige auto’s hier hebben geen remmen maar vertrouwen op de nieuwe manier van rijden. Op tijd het gas los en terug schakelen. Taxi’s, hier tap taps genaamd zijn oude pick ups met achetrop een soort huif van ijzer met de fraaiste beschilderingen en bijbelteksten. In de pick up is normaal plaats voor ongeveer10 mensen maar je ziet ze er met rustig 14 en zelfs af en toe een paar op het dak. T Rijdt en de autootjes zuchten onder het gewicht en de hobbelige straten met gaten waar je met gemak een paar kruiwagens of soms wel een vracht grind in kwijt kan. Bij aankomst bij AZG stond een rij mensen voor de poort te wachten of ze er vandaag in zouden kunnen. Als het ziekenhuis vol is mag je wachten tot er weer eentje wordt ontslagen.
We worden keurig ontvangen door Pavlov, een amerikaan met griekse voorouders. Hij is 30 jaar en voor 12 maanden de baas van dit noodhospitaal. Er zijn gemiddeld zo’n 150 patienten binnen en evenzo veel staf. Er wordt dagelijks 40 m3 water gebruikt en er worden emmers vol desinfectiemiddelen gebruikt en schoonmaakmiddelen. Er zit een rij van 4 vrouwen de was te doen met de hand. Bebloede lakens, dekens, handdoeken etc. Alles komt aan de waslijn om te drogen. Wasmachines zijn er niet. Alle afvalwater wordt opgevangen in een paar septic tanks en vervolgens via een zandfilter op een “verantwoorde” manier geloosd op een beekje…… En daar heb ik mijn bedenkingen tegen. Men kan echter gewoon niet anders. De prioriteit ligt bij de behandeling van patienten. En dat afvalwater is geen probleem hier. Dat is nu juist onze opdracht voor de studenten op Van Hall. Er is hier geen sprake van bescherming en behoud van een gezond leefmilieu. Auto’s worden op straat doorgesmeerd, afvalwater loopt over straat en afval wordt her en der neergekwakt en af en toe de fik er in. De auto’s blazen zwarte rok uit vanwege de torenhoge kilometerstanden. Afgedankte rommel uit de VS. De aarde huilt hier, denk ik altijd. Een huilende aarde die zucht onder de bergen afval van een grote stad. In Nederland hebben we het goed voor elkaar. Daar mogen we elke dag dankbaar voor zijn. Van de water en sanitatiespecialist van AZG krijg ik alle gewenste gegevens over het gebruik van de chemicalien en schoonmaak en desinfectiemiddelen. Alle medewerking. Men denk ook graag mee, ook op het hoofdkantoor in Amsterdam. Ale lof voor hun werk overigens want het is schrijnend te zien hoe sommige mensen er aan toe zijn.
Na het bezoek aan het ziekenhuis verplicht goed handen wassen bij de poort. De angst voor cholera is hier groot. Onze rit naar huis duurt ook weer lang maar het is voor ons de moeite waard geweest. AZC doet goed werk daar echter vraag ik me af waarom er niet een normaal zieknhuis wordt gebouwd. 3 jaar na de aardbeving zou een noodhospitaal toch overbodig moeten zijn? Men heeft anders besloten. Overigens zag ik gister wel dat er aan de rand van de stad een nieuw voetbalstadion wordt gebouwd….. Ook belangrijk toch?
De avond besteedt ik aan het doen van de administratie, het inplannen van de werkzaamheden voor de hele school . Van het maken van een lesboek tot het onderhouden van het aggregaat. Alles wordt op lijsten vermeldt en het werk zal in overleg mat alle betrokkenen worden verdeeld onder de 4 medewerkers hier.
Om 22 uur drink ik een biertje bij de psychiater Peter. Hij is een Belg, vrijwilliger, en werkt in de buurt in een opvangtehuis voor getraumatiseerde kinderen. Ik kan even slap ouwehoeren met de psychiater. Ook wel eens even lekker in je eigen moerstaal. 24 uur op bed. Morgen 8 uur op pad voo een bezoek aan een waterpomp in Gressier, een stad ten westen van PaP. Het water schijnt niet goed te zijn. Maar es efkes kiekn en meten.
Later meer.