Je arrivez d Ayiti

Zondag 20-10-13
Gisteren zoals verwacht veilig geland op Port au Prince Haiti. Zoals bij elk vliegtuig dat binnenkomt staat het lokale limbo bandje vrolijke Haitiaanse volksmuziek te maken zodra de eerste passagiers het vliegtuig uitstappen. Men verkoopt graag een CD maar de handel is (weer) niet best zo te zien. Toch een mooi welkom. De koffers laten lang op zich wachten en ik merk dat er bij het lossen van de bagage slechts 1 karretje wordt gebruikt want na 15 koffers is het weer 5 minuten wachten op de volgende lading. Na drie kwartier komt mijn blauwe koffer er aan gehobbeld. Voor ik hem kan pakken is ie al in bezit van een magere kruier die een dollar wil scoren van een “blanc”. Ze staan naast je en zijn sneller dan de duivel. Ok dan maar, ik waag er een dollar aan en neem de koffer van em over. De douane beschikt nu ook al over nette loketten en je waant je bij het aanzien van de ambtenaren op Schiphol. De terminal is voorzien van airco. Een heel verschil met de eerste keer dat ik hier aankwam. Eenmaal buiten loop je tegen een muur van hitte, stof en walmende rook van de auto’s. Ik ben blank en vandaar dat ik bestormd wordt door kruiers en taxichauffeurs die mijn koffer maar al te graag willen dragen. Ik weiger simpel met mijn middelbare school frans Merci, mon ami est ici avec une automobile!. Goed he? In de verte staat Noel reeds te zwaaien en zijn broertje Sam is ook mee. Even later zitten we in de auto richting Bon Repos. Het verkeer zit muurvast dus we doen er ongeveer een uur over. Onderweg even naar de “supermarkt” om de eerste boodschapjes te doen. Melk, eieren, kaas, suiker en een brood. Ik hoop het drie dagen uit te houden met het brood. Voor onze telefoon op Haiti koop je van een van de ventjes met een rood T shirt (digicel) op de straathoek een handjevol beltegoed. Je geeft hem 10 USD en hij krijgt je telefoonnummer. 10 minuten later staat er ineens weer beltegoed op je gsm. Werkt ook hoor! Kwestie van vertrouwen. Zou ik in Amsterdam niet zo maar doen…..
Op school aangekomen eerst even dag zeggen aan Nerla, de vrouw van Noel. Het kleine jochie van hen, Olivier vraagt me direct om un machine? Laatste keer had ik een autootje meegenomen voor hem die hij in 3 uur volledig had gesloopt. Nu heb ik een trekker met aanhanger mee. “Kun je later boer worden mien jong”. Hij is in zijn nopjes en ik houd mijn hart vast of het ding het een uur volhoud.
Om 20.00 uur heeft Noel zijn vrouw mijn etenklaar. Voor ik het deksel op til denk ik: wat zal het zijn? Kip met rijst of aardappels? Of rijst met aardappels en kip? Ik til het deksel op en wat ligt daar? Aardappels met bakbananen en een een vrachtje geklutste eieren met heerlijke groentes er door. Mijn mond valt open en ik laat het me heerlijk smaken.
De avond zitten Sam, Noel en ik te praten over het programma voor de komende 2 weken. Er staat veel te gebeuren. Als ik op bed ga moet ik mijn klamboe nog installeren. Ik doe het te vlug want de nacht is weer oorlog in bed. Bloed in de lakens, bloed op de klamboe. Ik sla er op los. Dom dom dom Leo. Je weet wel beter. Ga nooit slapen vóór je de klamboe hermetisch hebt afgetaped. Daar heb ik zonet een halve rol tape aan besteed en ik weet nu zeker dat ze er niet in komen!!
De kerkliederen schallen om 7 uur al in het rond. De buren hebben al feest in de kerk. Deze keer wordt ik daar rustig mee wakker ipv de hanen en honden die me anders goeiemorgen wensten. Een wereld van verschil.
Straks inspectie van Johannes zijn waterwinkeltje. Ik ben benieuwd naar de resultaten van 1 maand waterverkoop.
Tot later.